تب فلسفی

   مردن خنداندر سوگ سیدمحمود دعایی       بزرگداشت یک شخصیت پس از مرگ او به معنای مرده پرستی نیست بلکه با پایان یافتن یک زندگی داوری در باره ی فرد آغاز می شود. چرا که انسان های در حال زیست، چه خوب و چه بد، شاید به تغییر در رفتار و گفتار تن دهند. به قول حافظعیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت که گناه دگران بر تو نخواهند نوشتمن اگر خوبم اگر بد تو برو خود را باشهرکسی آن درود عاقبت کار که کشت    کشت آدمی و عاقبت مأبی او تا پایان زندگی ادامه دارد. وقتی کسی می میرد و پرونده ی اعمالش بسته می شود، داوری در باره اش امکان پذیر می گردد. هر چند گفته ی اذکروا موتاکم بالخیر(مردگان تان را به خوبی یاد کنید) بوی سیاست بنی امیه ای می دهد. اما از زوایه ی دیگر این نگاه بیانگر نقص آدمی نیز هست. چون هیچ کس کامل نیست و باید اعتراف کردکه انسان موجودی گناهکار و لغزنده در کار و گفتار است. لذا بخشش و گذشت پس از درگذشت امری مطلوب است. البته شاید در مورد دست اندرکاران سیاست نیازمند تأمل باشد. به این بیت محمد اقبال، شاعر پاکستانی، بسیار باور دارم که فرمود:    نشان مرد مؤمن با تو گویم        که چون مرگش رسد خندان بمیرد   این حس فقط در وجود آدمیانی بروز می کند که زیبازیستن را تجربه کرده باشند. این گونه حالت، خاص کسانی است که تحمل رنج و گریه ی دیگران را ندارند. و کسی می تواند زجر دیگری را تحمل نکند که خود، این رنج را تجربه و در طول حیات به کم زندگی قانع باشد. یعنی فراموش نکند که خود چگونه زیسته است. و مهم تر این که خاطره ی تلخ روزهای سخت را از یاد نبرده باشد. بنابراین چنی تب فلسفی...

شریعتی، میراثی ماندگار    از دهه ی چهل تاکنون، کمتر کتاب یا مقاله ای در زمینه ی روشنفکری، روحانیت، باورهای دینی، انقلاب اسلامی، مسائل اجتماعی و سیاسی ایران نوشته شده که در آن نام دکترعلی شریعتی نیامده باشد. دوست و دشمن ناچار از  یاد اویند. حسادت بدترین عنصری است که مخالفان شریعتی را به واگویی گذشته های دور فرا می خواند. و رقابت برجسته ترین پدیده ای است که همه را به مبارزه با تفکر شریعتی می کشاند. دوره ی بسیاری از معاریف و مشاهیر  پیشین به پایان رسیده است اما یاد و نام شریعتی همچنان می درخشد.    من هنوز پی نبرده ام که چه چیزی شریعتی را جاودانه کرد اما این را خوب درمی یابم که دغدغه های درونی و کوشش های خستگی ناپذیر او بود که در قلم و گاه بر زبانش جاری می شد. هر چند برخی از معاصران، دوست دارند که او را در کویرش خلاصه کنند و عده ای با اسلام شناسی او سر جنگ دارند و پاره ای هم مباحث جامعه شناسی اش را بر نمی تابند. اما هر چه هست نام او جاودان و میراث او ماندگار است. + نوشته شده در شنبه بیست و هشتم خرداد ۱۴۰۱ ساعت 9:5 توسط عباس فضلی  |  تب فلسفی...

امرار معاش با ریسکگزارش سفر به بشگرد    تصور نمی کردم که بشگرد پر از کوه و کتل باشد و راه پرپیچ و خمی را از نظر جغرافیایی و تاریخی به خود دیده باشد. روز چهارشنبه 29 اردیبهشت 1401 به اتفاق دوست عزیزم دکترغلامرضا محب زاده مسیر بندر به بشگرد را شبانه پیمودیم. از بندر تا میناب و از آنجا به هشتبندی سه ساعت طی طریق کردیم. شام را در منزل پدرشان صرف نموده و با همراهی برادرش حاج علی در جاده ی مارپیچ منوجان و قلعه گنج و پر از نور چراغ های نیسان های حمل گازوییل قرار گرفتیم. با این که دوست من با توکل بر خدا و اطمینان به مسیر، ماشین را خوش خوشان به جلو هدایت می کرد اما دلهره ای ته دلم را آزار می داد. نکند در این سیاهی کم رنگ شب کسی ما را برباید یا ماشین به تصادفی متوقف شود. شاید به نگرانی من هم پی برده بود که گاه در مواجهه با سیل نیسان های قاچاق سوخت، کنار می زد و خطاب به راننده های روبه رو می گفت: شما بفرمایید جاده فعلا قرق شماست و ما اشتباهی طی مسیر می کنیم!!   گویا جاده هم خود را تسلیم نیسان ها کرده بود هر چند دو ایستگاه توسط نیروهای انتظامی کنترل می شد ولی کژراه ها در اختیار راننده ها بود. رانندگانی در سنین بین 20 تا 30 با قرار دادن یک منبع فایبرگلاس یا مشک پلاستیکی در قسمت بار ماشین که تقریبا سه هزار لیتر سوخت ظرفیت دارد، مسیر سیستان و کرمان را به قصد هرمزگان شبانه و با ریسکی تمام، برای به دست آوردن لقمه ی نانی، طی مسیر می کنند.     ساعت سه صبح به منطقه ی دستگرد درگاز(سورگ) رسیدیم. منزل یوسف، پسردایی محب زاده محل اسکان ما بود. خسته و کوفته با رختخواب هایی که از پیش آماده شده بود، آشنا شدیم و پس از یک ساعت استراحت و اقامه ی تب فلسفی...